Առաջին երեխայիս ունեցել եմ 38 տարեկանում և հիմա շատ եմ զղջում. Ուզում եմ կիսվել իմ պատմությամբ, որպեսզի իմանան բոլոր կանայք և հետևություններ անեն․․․ Աղջիկս 3 տարեկան է,ես՝ 41: Ես դեռ բավականին երիտասրադ տեսք ունեմ, և եթե չլինեին հաշված կնճիռներս, ոչ մեկի մտքով չէր էլ անցնի, որ 30-անց եմ:Այս տարի կլրանա ամուսնուս 50 տարեկանը, իսկ Ալինան մեր առաջին և միակ երեխան է:
Որքան էլ որ ցավալի է, պիտի խոստովանեմ, որ զղջում եմ այդքան մեծ տա րիքում երեխա ունե նալու համար: Ինձ համար դժվար է նրան խնամելը, այլևս առա ջվա պես ակտիվ չեմ:Դե ամուսնուս մասին էլ չխոսեմ, այդ տար իքում ուրիշներն արդեն իրենց թոռների հետ են խաղում: Նա նույնիսկ երեխային չի ուզում ճոճարանի մոտ տանել, քանի որ միշտ հոգնած է:
Ես այժմ հասկանում եմ, որ մեծ տարիքում մայրանալուն կտրականապես դեմ եմ:Ամեն ինչ պիտի լինի իր ժամանակին: Սխալ է երիտասարդությունը ծախսել գումար աշխատելու վրա, իսկ 35-ից հետո երեխա ունենալ, ում համար այլևս ուժ ու եռանդ չես ունենա:Հենց ընտանիքն է գլխավոր արժեքը, հանուն ընտանիքի է պետք ապրել, երեխաների հետ է պետք վայելել երիտասարդությունը…
Մի տանջեք ոչ ձեզ,ոչ երեխաներին՝ 35 տարեկանից հետո մայրանալով…սա իմ կարծիքն է,և ես չեմ հավակնում փորձագետ դառնալուն, միայն կիսվում եմ իմ սեփական դառը փորձով…
